Meri Martirosyan
Azad-Hye
Born on 9th January 1985 in Yerevan. Graduate of Yerevan State Institute of Theatre and Cinematography
28 years old actor Hovhannes Davtyan has managed at this young age to accumulate 12 years of intensive experience at the “Gabriel Sundukyan National Academic Theatre”. Recently he left this theatre, but did not join a new one, due to his busy schedule.
Following several short TV clips, he appeared in the well-known series “In the Army” (resumed as “In the City”). He plays there the leading role of “Mekho”, but insists that the hero's character has nothing to do with him.
Azad-Hye had the following interview with the popular actor:
-Hovhannes, the character you play (Mekho) has its own special expressions and peculiar humor, isn't this penetrating into your everyday life?
It is already the 3rd year that I am doing this role and I can, therefore, firmly say: No, it has never entered into my daily life. When I am away from the camera, I once again return to the same Hovhannes.
-Do you get involved in developing the character that you play?
The script writer of the series is very good and writes in a particularly interesting way. Certainly, I put an effort in turning the character into a more vivid and interesting one.
-In the series you and Anoushik play the role of a couple who is in love. Is this valid in real life?
No, we are only colleagues and friends.
-How can you describe the current status of the TV series production in Armenia?
It is hard to say, but whatever the case, many TV channels have recently stopped producing new episodes. Our serial, however, is still running.
-What do you think is the secret behind the success of your serial?
I believe “In the Army” was successful, because of the simple reason, that in any family circle or other social circles, there are conscript soldiers. The topic, therefore, is very familiar. When they like the role played by the actors, the script, the directing and the general concept, they begin to like the serial too. Based on the success of “In the Army”, a new serial, called “In the City”, has been produced, which carries similar elements of success. There are some serials on the Armenian TV scene, which, in my opinion, are just rubbish. Quality serials are rare. As far as our serial is concerned, at least there is an interesting concept behind it: no fights or weapons or murders, no false love or outcries or brutalities. All these say a lot about the serial. In other words, it is based on humor, with a message to be conveyed.
-Do you intend to continue appearing in serials?
Perhaps there would be no more serial shootings in Armenia and a new era might start, such as, the production of mini-series of 10-15 episodes. As about my participation in such works, I cannot say anything definite yet.
-In your role in the serial, you appear to have many friends. How close you are with them in actual life?
I have good relations with all the actors without exception, but, of course, you cannot be intimate with all.
-How has fame and everyday TV appearances affected your life? Do they keep you away from enjoying meaningful life?
It depends on what you mean when you say “meaningful life”. I have realized that whenever I go in Armenia, I would appear at the center of attention and willy-nilly I would be feeling somehow complex about this. But it is also nice to be recognized and most importantly to be loved. People usually smile when they see me and sometimes give me their place in a queue, etc. However, I am not doing serials to get fame or financial reward as a prime concern. It is logical that these elements would exist, but the most important issue is that I am involved in doing my favorite profession.
-You are also involved in presenting a show called “Starving and Thirsty / Clubnik, One Man Show Comedy”. What would you tell us about this?
Yes, I am doing one man show appearances similar to theatrical shows. The comedy in display is not a cheap one and is not based on popular humor archetypes. I have to mention here, that I used to have a very wonderful master called Vahe Shakhverdyan, therefore I am associated with a certain school which I cannot betray. The script of the show is written in collaboration with my friend Edgar Kostanyan, as we try to focus on contemporary issues and trends. The stand up show lasts 1 hour and 40 minutes, out of which the first 1 and half hour is non-stop laughter and during the last 10 minutes the laughter is changed to cry, when the most urgent problems facing Armenia, such as migration, are tackled.
-The genre of humor is quite difficult. What is the way to attract the attention of the audience?
Yes, you are right, it is difficult? It is always easy to write dull and flat scripts, but I find it unacceptable writing a comedy script without a specific message. I would never do something like that, because, if the audience did not return home carrying away, besides the usual humor, some food for thought, that is, if it returned home empty-handed, I would have considered my efforts useless.
-Don't you wish to try a drama role?
If there is a role that fits me and I would feel confident in playing it, of course I would consider it.
-What are your future goals and plans?
All of my goals in the near future are related to the “Clubnik Show”, which I would like very much to present it also to my compatriots living outside Armenia. Those who have the chance of reading this interview and who are interested in my work could contact me. I would be more than happy to contact Diaspora Armenians and make them happy with my performances.
TEXT IN ARMENIAN
Հովհաննես Դավթյան. Ցանկացած կերպար պետք է ասելիք ունենա
Գրել հումորային սցենար`չունենալով ասելիք, անընդունելի եմ համարում:
Մերի Մարտիրոսյան
Ազատ-Հայ
Ծնունդը`1985 թվականի հունվարի 9, Երեւան
Կրթությունը`Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի պետական ինստիտուտ
28-ամյա դերասան Հովհաննես Դավթյանն իր երիտասարդ հասակում արդեն հասցրել է 12 տարվա աշխատանքային փորձ ձեռք բերել Գաբրիել Սունդուկյանի անվան թատրոնում: 4 ամիս առաջ դուրս է եկել թատրոնից եւ զբաղվածությունը դեռեւս թույլ չի տալիս մեկ այլ թատրոնում աշխատելու: Հեռուստատեսային փոքրիկ մանրապատումներից հետո սկսել է նկարահանվել ?Բանակում? սերիալում, որն այժմ կոչվում է ?Քաղաքում?: Հանդես է գալիս գլխավոր հերոսի`Մխոյի կերպարում: Պնդում է. կերպարն իր հետ գրեթե ոչ մի նմանություն չունի:
-Հովհաննես, ձեր կերպարն ունի իրեն հատուկ արտահայտություններ, յուրահատուկ հումոր, արդյո՞ք այն առօրյա չի մտնում:
Արդեն երրորդ տարին է, ինչ նկարահանվում եմ Մխոյի կերպարում եւ միանշանակ կարող եմ ասել, որ ոչ, կերպարս առօրյա երբեք չի մտել: Երբ տեսախցիկն անջատվում է, ես կրկին Հովհաննեսն եմ:
-Իսկ ամեն սերիայում կերպարի զարգացման հարցում դուք մասնակցություն ունենո՞ւմ եք:
Սերիալի սցենարիստը շատ լավն է, բավականին հետաքրքիր է գրում, իսկ ես իհարկե, իմ կողմից փորձում եմ կերպարն էլ ավելի հետաքրքիր ու հյութեղ դարձնել:
-Սերիալում ձեր եւ Անուշիկի կերպարները սիրահար զույգի դերում են, արդյո՞ք նույնն առկա է նաեւ կյանքում:
Ոչ, մենք միայն կոլեգաներ ենք ու ընկերներ:
-Ըստ ձեզ`սերիալային արտադրությունը մեր երկրում այժմ ի՞նչ աստիճանի վրա է գտնվում:
Դժվար է ասել, բայց ինչ աստիճանի վրա էլ որ գտնվում է, վերջին օրերին շատ հեռուստաալիքներում փակվում են սերիալները: Նշեմ, սակայն, որ մեր սերիալը շարունակվում է:
-Ըստ ձեզ`ո՞րն է սերիալի հաջողության գաղտնիքը:
Կարծում եմ, որ ?Բանակում? սերիալը հաջողվեց այն պարզ պատճառով, որ ցանկացած ընտանիքում կամ նրանց շրջապատում կա զինվոր եւ թեման հարազատ էր մարդկանց: Հավանելով որոշ կերպարների խաղը, սցենարը, ռեժիսորական աշխատանքը, ընդհանուր կոնցեպցիան, սկսում են սիրել սերիալը: ?Բանակում?-ի հաջողության հիման վրա էլ ստեղծվեց ?Քաղաքում?-ը, որի դեպքում եւս նույնն է հաջողության գրավականը: Կան սերիալներ, որոնք իմ կարծիքով`պարզապես աղբ են եթերում, իսկ որակովները քիչ են: Կոնկրետ մեր սերիալում գոնե ինչ որ հետաքրքիր բան կա: Այն, որ կռիվ չկա, զենք չկա, սպանություն չկա, սուտ սեր, լացուկոծ, դաժանություն, արդեն շատ բան է խոսում սերիալի մասին,այսինքն` հիմնված է հումորի վրա, որն իր մեջ ասելիք ունի:
-Հետագայում շարունակելո՞ւ եք նկարահանվել սերիալներում:
Միգուցե այլեւս սերիալներ չնկարահանվեն մեր երկրում, սկսվի մեկ այլ փուլ. ստեղծվեն փոքր, 10-15 սերիայից բաղկացած ֆիլմեր: Իսկ ես կնկարահանվեմ, թե ոչ, չեմ կարող ասել:
-Սերիալում բավականին շատ ընկերներ ունեք, արդյո՞ք նրանց հետ մտերիմ եք նաեւ իրական կյանքում:
Բոլոր դերասանների հետ, առանց բացառության, լավ հարաբերությունների մեջ եմ, բայց, իհարկե, բոլորի հետ չես կարող մտերիմ լինել:
-Ամեն օր էկրանին լինելը, ճանաչվածությունը չի՞ խանգարում լիարժեք ապրելուն:
Նայած, թե ինչ ենք հասկանում`լիարժեք ասելով: Յուրաքանչյուր տեղ մտնելով, ես հասկանում եմ, որ ուշադրության կենտրոնում եմ, եւ կամա թե ակամա մի փոքր կոմպլեքսավորվում եմ: Բայց դրա հետ մեկտեղ հաճելի է ճանաչված եւ ամենակարեւորը`սիրված լինելը, երբ քեզ տեսնելիս ժպտում են, հերթի մեջ զիջում են եւ այլն: Բայց ես ճանաչված լինելու կամ գումարի համար չեմ նկարահանվում սերիալում, իհարկե, դրանք էլ կան, բայց ինձ համար ամենակարեւորն այն է, որ զբաղվում եմ իմ սիրած մասնագիտությամբ:
-Գիտեմ, որ բացի սերիալից, ?Սոված-ծարավ/Կլուբնիկ. մեկ մարդու երգիծական շոու? ներկայացմամբ եք զբաղված, խոսենք այս մասին:
Այո, ես անում եմ էստրադային ժանրի մոնոներկայացումներ, որոնք աստիճանաբար գնում են դեպի թատերական ժանր: Այստեղ ոչ էժանագին հումոր է, ոչ էլ տարածված հումորային ձեւաչափեր: Ես ունեցել եմ հրաշալի վարպետ`Վահե Շահվերդյանը, ունեմ անցած դպրոց, որին չեմ կարող դավաճանել: Սցենարը գրում եմ ընկերոջս`Էդգար Կոստանդյանի հետ, անդրադառնում ենք արդիական խնդիրների ու երեւույթների: Ստենդ ափ շոուն տեւում է 1 ժամ 40 րոպե. 1 ժամ եւ 30 րոպե անդադար ծիծաղ, իսկ վերջին 10 րոպեն ծիծաղը փոխվում է լացի. խոսվում է մեր երկրի առջեւ ծառացած ցավոտ խնդիրների, մասնավորապես`արտագաղթի մասին:
-Հումորի ժանրում ստեղծագործելը բավականին դժվար է, ինչպե՞ս է հաջողվում գրավել հանդիսատեսին:
Այո, դժվար է?Գիտեք, տափակություն գրելը միշտ էլ հեշտ է, բայց գրել հումորային սցենար`չունենալով ասելիք, անընդունելի եմ համարում: Երբեք նման գործ չեմ անի, քանի որ եթե ներկայացումից հետո ժպիտից բացի, հանդիսատեսն իր հետ չտարավ մտքեր, չունեցավ մտածելու առիթ, այսինքն` դատարկ գնաց, անիմաստ եմ համարում:
-Չե՞ք ցանկանա փորձել ձեզ նաեւ դրամատիկ դերում:
Եթե լինի դեր, որն ինձ հարազատ թվա եւ վստահ լինեմ, որ կարող եմ լավ խաղալ, իհարկե, կցանկանամ:
-Որո՞նք են առաջիկա նպատակները, ծրագրերը:
Առաջիկա բոլոր նպատակները կապված են ?Կլուբնիկ շոու?-ի հետ, որը շատ կցանկանայի ներկայացնել նաեւ Հայաստանից դուրս ապրող մեր հայրենակիցներին: Կցանկանամ, որ բոլոր նրանք, ովքեր այս հարցազրույցը կարդան եւ նրանց հետաքրքրի, եւ եթե լինեն կոնկրետ հրավերներ, մեծ սիրով կգնամ, կշփվեմ սփյուռքում ապրող մեր հայության հետ եւ նրանց կուրախացնեմ իմ ներկայացումով:
Photo: Hovhannes Davtyan and Meri Martirosyan
