By Meri Martirosyan
Azad-Hye
Larissa Niyazyan and William Rutkers
Larissa and William met by chance, or, if you don't believe in chances, by God's divine intervention. Love overcomes all obstacles; it knows no age, no nationality, not even unfavorable conditions.
-Larissa, would you tell us about how you and your husband met?
I consider our matrimony a gift from God. I never thought I'd marry a foreigner, a Dutch. I was over 40 and the idea of getting married was already out of the list. We met in 2002, when I was in Holland visiting my brother's family. William and my brother were friends of six years. He had helped my brother a lot when he first moved to Holland.
William knew that my brother had guests visiting from Armenia, so he came to meet me and brought his guitar along. We had such a great time. While we were conversing, William asked me if I'd like to go to the church, where my brother and his wife were baptized and I said yes.?
The next day at work, he broke his leg and wasn't able to make it, so we went to the church the week after. Upon entering the church, I expressed my wish to be baptized there. And it was so. I was baptized a month later. Afterwards, my husband told me that while I was being baptized, he was standing a little farther and sobbing spontaneously.
I stayed in my brother's house for three months; we frequently met William, but because we couldn't understand each other's language, we didn't communicate. Since he had broken his leg, my sister in law had suggested that he stay in their place for a week. Since my brother and his wife spent most of the day at work, William and I stayed at home alone. We didn't speak, instead, we would sit opposite each other and read the Bible.
Later, he told me that the one week we had spent together changed him a lot. He then confessed to my sister in law that he liked me.?
A week before returning to Armenia, I also felt that I have feelings for him. The day before I left, he called and told me that he loved me. I was also sure that I loved him and I too confessed.
I don't know how I had the courage to say so, but those words were coming from the heart. I flew back to Armenia in November. The next year, on the 7th of July, William came to Armenia and on the 23rd of July, we had our wedding ceremony.
-What kind of traditions did you follow on your wedding day?
The wedding followed our Armenian traditions. It was William's wish. He loves Armenia, our traditions and customs.
-Having a mixed marriage, do you have any issues and how do you overcome them?
Yes, like any other family, we too have our issues, but we always overcome them. My husband is so kind and respectful, he is the perfect gentleman. But I live on a foreign land, and there are difficulties from time to time. I overcome them because of the great love we have in our family. Our relation to God helps us in all of our issues.
-What kind of holidays do you celebrate in your family?
We celebrate the Christmas from the 24th to the 26th of December, the Dutch style; there's also father's day, mother's day etc. We also celebrate the Armenian holidays. I'm so happy to have such a husband; the only thing that aches me is that we don't have children.? That's why we always try to help children who need our support, although I'd rather not elaborate about it.
-Who do you miss the most, being so far away from home?
I miss Armenia, my family, well, everything.
We also asked a couple of questions to William.
-Have you ever thought that you might marry someone from another nationality? Specially an Armenian?
In the past, I had this bad impression of foreigners because I have had contacts with many but they didn't impress me positively. I would have never thought that this would happen. But God works so many miracles and my marriage was one of them.
-Being in Armenia, what do you miss about Holland the most?
It's still too soon to miss anything, especially that I will be back soon. I believe I am 75% Armenian anyway. (He smiles).?
Well, on behalf of Azad-Hye, we wish to see you happy and in love no matter where you are, in Armenia or Holland.
Translated by Nanor Mikayelian
TEXT IN ARMENIAN
Լարիսա և Վիլիամ. ?Մեր սերն Աստծո պարգեվ է?
Լարիսա Նիազյան եւ Վիլիամ Ռութխերս
Մերի Մարտիրոսյան
Ազատ-Հայ
Լարիսան եւ Վիլիամը ծանոթացել են պատահաբար կամ, եթե հաշվի առնենք, որ պատահականություններ չեն լինում`Աստծո նախախնամությամբ:? Մեր կայքը սիրով անդրադառնում է այս զույգի սիրո պատմությանը, եւս մեկ անգամ փաստելով, որ սիրո համար չկան խոչընդոտներ. ոչ տարիք, ոչ ազգություն, ոչ էլ որեւէ աննպաստ իրավիճակ:
-Լարիսա, կխնդրեի պատմեիք, թե ինչպես է տեղի ունեցել ձեր ապագա ամուսնու հետ ծանոթությունը, ամուսնությունը:
Իմ ամուսնությունը ես համարում եմ Աստծո կողմից տրված պարգեւ: Ես երբեք ու երբեք չէի պատկերացնի, որ կամուսնանամ օտարազգի մեկի, այն էլ` հոլանդացու հետ: 40-ն անց էի եւ ամուսնանալու գաղափարն արդեն, մի տեսակ, հանված էր իմ մտքից: Ծանոթացել ենք 2002-ին, երբ ես գնացել էի Հոլանդիա` եղբորս ընտանիքին այցելության: Եղբայրս ու ապագա ամուսինս լավ ճանաչում էին միմյանց, 6 տարվա ընկերներ էին եւ եղբորս աջակցել էր շատ հարցերում, երբ նա նոր էր մեկնել Հոլանդիա:? Նա զանգահարել էր եւ եղբորս կնոջից տեղեկացել, որ Հայաստանից մտերիմ բարեկամ է այցելելու եւ որոշել էր գալ ու ծանոթանալ ինձ հետ: Եվ այդպես եկավ, եւ նշեմ` կիթառով էր եկել, շատ լավ ժամանակ անցկացրինք: Վիլիամն ինձ զրույցի ընթացքում հարցրեց, թե կցանկանամ գնալ եկեղեցի, որտեղ կնքվել են եղբայրս ու իր կինը:
Սակայն պատահեց այնպես, որ նա հաջորդ օրն աշխատավայրում ոտքը կոտրեց եւ չէր կարող գալ: Մի խոսքով` հաջորդ շաբաթ գնացինք եկեղեցի` եղբորս ու իր կնոջ հետ: Առաջին խոսքս, որ եղավ եկեղեցում.? ցանկություն հայտնեցի մկրտվել այնտեղ: Եվ այդպես էլ եղավ, մեկ ամիս անց մկրտվեցի այդ եկեղեցում ու երջանիկ էի դրա համար: Հետո արդեն ամուսինս ասում է, որ երբ ես մկրտվում էիր, ինքը քիչ հեռու կանգնած, անկախ իրենից արտասվում էր: 3 ամիս մնացի եղբորս տանը, Վիմի հետ հաճախ հանդիպում էինք, սակայն, քանի որ իրար լեզու չէինք հասկանում, չէինք շփվում: Քանի որ ոտքը կոտրել էր, եղբորս կինն առաջարկել էր իրեն մեկ շաբաթով մնալ իրենց տանը: Եվ այդպես եղբայրս ու իր կինն օրվա մեծ մասն աշխատավայրում էին եւ մենք երկուսով էինք տանը մնում: Միմյանց լեզու չէինք հասկանում եւ նստում էինք դեմ-դիմաց ու Աստվածաշունչ կարդում: Հետո ինքն ասաց, որ այդ մեկ շաբաթն իր վրա մեծ ազդեցություն թողեց: Նա հարսիս ասել էր, որ ինձ շատ հավանում է: Ես էլ, երբ Հայաստան վերադարձիս մեկ շաբաթ էր մնացել, զգացի, որ նույնպես անտարբեր չեմ: Իսկ վերադարձիս նախորդ օրը երեկոյան Վիմը զանգեց ու սեր խոստովանեց: Ես նույնպես անկեղծ սիրով սիրում էի նրան ու այդ պահին անկեղծաբար նույնպես խոստովանեցի: Չգիտեմ, թե այդ համարձակությունն ինձ որտեղից եկավ, բայց այդ խոսքերն իմ սրտից բխեցին: Հաջորդ օրը ես վերադարձա Հայաստան: Դա նոյեմբեր ամիսն էր, իսկ հաջորդ տարվա հուլիսի 7-ին Վիմը եկավ Հայաստան:? Հուլիսի 23-ին տեղի ունեցավ մեր հարսանյաց արարողությունը:
-Իսկ արարողությունն ի՞նչ ավանդույթներով անցավ:
Մեր, հայկական ավանդույթներով տեղի ունեցավ: Վիմն ինքը ցանկացավ, որ հայկական ավանդույթներով անցնի: Նշեմ, որ ամուսինս շատ է սիրում Հայաստանը, հայերին ու նաեւ` մեր ավանդույթներն ու սովորույթները: Դրանք անպատմելի օրեր էին, որոնք ես երբեւէ չեմ մոռանա: Ձեւակերպվեց նաեւ քաղաքացիական ամուսնություն:
-Լինելով տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներ, ունենո՞ւմ եք խնդիրներ, խնդրահարույց հարցեր եւ եթե այո, ինչպե՞ս եք հաղթահարում:
Այո, ինչպես ցանկացած ընտանիքում, մեզ մոտ էլ լինում են խնդիրներ, սակայն Աստծո կամոք հաղթահարում ենք: Ամուսինս շատ լավն է. շատ բարի, շատ ազնիվ, տղամարդու հիանալի կերպար, բայց ես ապրում եմ օտար հողի վրա եւ իհարկե, լինում են դժվարություններ, սակայն ինձ հաջողվում է հաղթահարել դրանք: Երեւի պատճառն այն մեծ սերն է, որ դրված է մեր ընտանիքի հիմքում: Մեր միասնությունն ու միասին կապն Աստծո հետ օգնում է բոլոր հարցերում:
-Ի՞նչ տոներ են նշվում ձեր ընտանիքում:
Սուրբ ծննդյան տոները` դեկտեմբերի 24-ից 26-ը նշում ենք հոլանդական ձեւով, կան նաեւ Հայրության, Մայրության տոներ եւ այլն: Հայկական տոները նույնպես անպայմանորեն նշում ենք: Շատ ուրախ եմ, որ ունեմ նման ընտանիք, Վիմի նման ամուսին, միայն նրա համար եմ ցավում, որ երեխա չունենք: Դա էլ երեւի Աստծո կամքն էր, այդպես պիտի լիներ: Մենք էլ մեր հնարավորության սահմաններում փորձում ենք աջակցել այն երեխաներին, ովքեր դրա կարիքն ունեն, թեեւ այդ մասին չեմ սիրում բարձրաձայնել:
-Հայաստանից հեռու ո՞ւմ եւ ի՞նչն եք ամենից շատ կարոտում:
Ինչ խոսք`իմ երկիրն եմ կարոտում, իմ ընտանիքը եւ ընդհանրապես`ամեն ինչ:
-Որեւէ բան կցանկանա՞ք ավելացնել:
Այս օրերի ընթացքում ձեզ շատ սիրեցի: Ու որոշ չափով կարոտս առա հայրենիքիցս ու այս օրերից ստացած մեծ հիշողություններով ետ կվերադառնամ:
Զրուցեցի նաեւ Վիմի հետ:
-Վիմ, երբեւէ կմտածեի՞ք, որ այլ ազգի ներկայացուցչի, մասնավորապես` հայուհու? հետ կամուսնանաք:
Օտարերկրացիներից վատ տպավորություն ունեի առաջ, քանի որ շատ օտարազգիներ, որոնց հետ շփում էր եղել, այնքան էլ դրական տպավորություն չէին թողել: Իմ մտքով էլ երբեք չէր անցնի, որ կամուսնանամ այլ ազգի ներկայացուցչի հետ: Բայց Աստված շատ հրաշքներ է գործում, եւ այդ հրաշքներից մեկն էլ իմ ամուսնությունն էր:
-Գտնվելով Հայաստանում, ի՞նչն եք կարոտում ձեր հայրենի Հոլանդիայից:
Դեռեւս չեմ հասցրել կարոտել Հոլանդիան, քանի որ շուտով արդեն պետք է վերադառնամ: Ես կարծում եմ, որ երեք քառորդով հայ եմ (ժպտում է):
Ազատ Հայ կայքի անունից Լարիսային եւ Վիլիամին ի սրտե բարեմաղթում ենք քաջ առողջություն, անսպառ սեր ու բազում հաճելի ու երջանկությամբ լեցուն օրեր, լինի դա? Հայաստանում , թե Հոլանդիայում:
