By Hrach Kalsahakian
The call for celebrating the 20th anniversary of the Republic of Armenia is an opportunity to ask some questions. What is the percentage of Diaspora Armenians that was involved in the previous period with the Republic of Armenia? How many were emotionally related to Armenia or at least followed news about Armenia?
On the other hand, we need to ask how many citizens of Armenia feel that they enjoy the benefits of an independent country and get more or at least equal to what they think they offer their country.
The 20th anniversary of is certainly an event that we should not fail to mark, but the question is how we should mark it?
The celebrations will not attract Diaspora Armenians that are excessively involved in their daily life, who have not even applied for dual citizenship. It will not attract those who have forgotten the language and are already feeling as foreigners.
The celebrations will not inspire the ordinary citizens of Armenia who are subject to poverty and injustice, the ex-citizens of the Soviet Union who have started to look with suspicion to the ideas of freedom and independence.
Ten years ago when the 10th anniversary of the independence of Armenia was celebrated, it became clear, that the first decade of the independence was not particularly a period of achievements. At that time it was heard that “Armenia is only a ten years old child, which has witnessed unprecedented problems. Tomorrow it will grow up and become stronger”.
Ten more years have passed since then and the child of yesterday is the young person of today. The problems have grown up and have taken become serious. The young man can see for himself, using his own eyes, where we stand as a nation and what challenges are ahead of us. Moreover, he can realize the reason why his progress has been halted or restricted.
It is relatively easy to mark 20th, 25th, 30th and other anniversaries. We are known to have been keen in celebrating anniversaries. If needed we are ready to celebrate ordinary anniversaries with the same vigour.
But let us stop a while and celebrate what really we have achieved. In other words, let us celebrate the tangible achievements, even under the disguise of the 20th or other anniversaries.
TEXT IN ARMENIAN
Եկէք տօնենք շօշափելին
Գրեց՝ Հրաչ Քալսահակեան
Դեր 2011 չմտած արդէն սկսանք լսել Հայաստանի անկախութեան քսանամեակի տօնակատարութիւններուն մասին: ?Քսան տարեկան պիտի ըլլայ մեր պետականութիւնը եւ պէտք է նշենք այդ պանծալի առիթը?, ըսուեցաւ եւ շուտով պետական ծրագիր մէջտեղ դրուեցաւ:
Պահ մը կը մտածեմ: Վերջին քսան տարիներուն սփիւռքահայութեան քանի՞ տոկոսը ապրեցաւ Հայաստանի հոգերով, զգաց թէ մաս կը կազմէ այդ երկրին կամ նուազագոյնը հաղորդուեցաւ անոր լուրերով:
Կը շարունակեմ մտածել: Հայաստանի բնակչութեան քանի՞ տոկոսը այսօր կը զգայ թէ անկախ հայրենիքի մը բարիքները կը վայելէ՝ իր տուածին չափ կամ նոյնիսկ ատկէ աւելի:
Քսաներորդ տարեդարձը ի հարկէ նշելի թուական մըն է բայց ի՞նչ ձեւով պէտք է զանիկա նշենք:
Տօնակատարութիւնները պիտի չհրապուրեն 20 տարի իր առօրեայով կլանուած սփիւռքահայուն, որ տակաւին նոյնիսկ երկքաղաքացիութեան քայլին չէ դիմած, պիտի չներգրաւեն հայերէն չգիտցող եւ գրեթէ օտարացած զանգուածը:
Տօնակատարութիւնները պիտի չխանդավառեն աղքատութեան եւ անարդարութեան թոհուբոհին մէջ յայտնուած նախկին սովետական քաղաքացիին որ սկսած է կասկածանքով վերաբերիլ ազատութեան եւ անկախութեան գաղափարներուն:
Տասնամեակ մը առաջ երբ կը տօնուէր անկախութեան տասերորդ ամեակը ու յետադարձ ակնարկով մը յայտնի կը դառնար թէ նախորդող շրջանին երկիրը մասնաւոր բան մը իրականացուցած չէր, հետեւեալ միտքը շրջագայութեան մէջ դրուեցաւ՝ ?Տակաւին ընդամէնը տասը տարեկան մանուկ մը է Հայաստանը, որուն գլուխէն բաւական փորձանքներ անցած են: Վաղը կը մեծնայ եւ կը զօրանայ?:
Այդ ժամանակներէն տասը տարիներ եւս թաւալած են եւ անցեալի մանուկը դարձած է երիտասարդ: Անոր հետ մեծցած են հոգերը եւ ստացած աւելի լուրջ տարողութիւն: Ան այլեւս ինքն իր աչքերով կրնայ տեսնել թէ ի՞նչ վիճակի մէջ է եւ ինպիսի՞ մարտահրաւէրներու առջեւ կը գտնուի: Աւելին, ան կրնայ լաւապէս հասկնալ թէ ի՞նչ պատճառներով անոր յառաջդիմութիւնը կասեցուած է կամ սահմանափակուած:
Շատ դիւրին է տօնել 20 ամեակ, 25 ամեակ, 30 ամեակ եւայլն: Այդպիսի առիթներ փախցնելու մէջ յայտնի չենք եղած: Եթէ հարկ ըլլայ պատրաստ ենք նոյն ուժգնութեամբ տօնելու նաև սովորական ամեակներն ալ:
Բայց եկէք պահ մը կանգ առնենք եւ փոխարէնը տօնենք այն ինչ որ իսկապէս իրականացուցած ենք՝ այսինքն տօնենք շօշափելին, թէկուզ 20 ամեակի կամ այլ ամեակի տարազին ներքեւ:
