About the author:
– Born in
– Graduated from
– Has been working as a teacher of Armenian Literature and language for many years.
– During the last 5-7 years she has written?2 books (awaiting publication)
– She has signed many articles in newspapers and magazines in
ՆԵՆՍԻԻ ՍԵՐԸ
Կանադայի գեղեցիկ քաղաքի բնակչուհին եմ: Ծնողներիս միակ աղջիկն եմ: Մայրս Ուելսից է, հայրս՝ քաջ շոթլանդացի: Արդեն քառասունն անց եմ: Ունեմ երկու սքանչելի ձագուկներ:
– Այն, ինչ քեզ պետք է պատմեմ, սիրելի Ժանետ զուտ ճշմարտություն է՝ իրականություն:
Ամուսնության առաջին տարուց ի վեր ամուսինս թերագնահատել է իմ ուժերը ու կարողությունները:
– Դու ի վիճակի չես ոչինչ անելու,- սառը հայացքը գցելով վրաս՝ ասում էր նա:
–
Դրանից, կյանքս, ասես, կանգ էր առնում: Արյունս մաղձոտվում էր, ամեն ինչ դառնում անհետաքրքիր:
– Հուսահատությունս հասնում էր գագաթնակետին:
Խորը հոգոց հանելով՝ Նենսին նիհարիկ ոտքերը բարձրացրեց բազկաթոռի մեջ՝ փեշերով ծածկելով գեղեցիկ ոտքերի թաթերը, փոքր ինչ գունատվելով շարունակեց.
– Գիշերները հաճախ արթնանում եմ ու տխուր մտածում, թե ինչու՞ եմ ծնվել, ինչու՞ եմ ապրում, ինչու՞ ես ոչնչի ի վիճակի չեմ:
Խորը հոգոց հանելով՝ Նենսին շարունակեց.
– Ժանե՛տ, այս հոռետեսական տրամադրությունն ինձ հասցնում է հուսահատության: Հաճախ մտածում եմ պետք չէ հուսահատվել:
Նա համառորեն ուզում էր ինձ պատմել ամեն ինչ, սիրտը դատարկել: Ես սիրով լսում եմ նրան:
Սրճարան–խանութի (կաֆետերիա) տաք օդը թառեց դեմքիս, մարմնումս հաճելի սարսուռ անցավ: Աչքերս գամվեց նիհար երիտասարդի վրա: Ինքն էլ ակնապիշ ինձ էր նայում: Նրա լայն ճակատը և Հիսուսի գունատությունը դեմքին, նրան դարձնում են ձգող և անհասանելի:
Իմ հայացքի ազդեցությունից նրա դեմքի գունատությունը տեղի տվեց կարմրության:
Խանութի հին աշխատողը զարմացած նայում էր մերթ ինձ, մերթ այդ անծանոթ երիտասարդին:
Երիտասարդի հայացքի ազդեցությունից մնացել եմ քարացած կանգնած: Դա մի քաղցր հավիտենություն էր, որ չէի կարողանում, ավելի շուտ, Ժանետ, չէի ուզում դուրս գալ այդ երանելի ?հավիտենությունից?: Արյանս մեջ ներմուծվեց ասես տասնյոթ տարեկան աղջկա առաջին անգամ սիրելու ջերմություն և զգացում:
Այդ քաղցր տապը լցվեց սիրտս, ապա իջավ մինչև ոտքերս:
Ու հոգիս թև առած թռավ:
Գլխումս մեխվեց մի միտք, սա իմ սերն է: Ես գտա իմ սերը:
Ապա չգիտեմ, թե ինչպես արագորեն մոտեցա նրան.
– Անունս Նենսի է:
– Իսկ իմը՝ Ռասսել,- ասաց նա:
Նենսին տենչագին շշնջաց.
– Գիշերվա ժամը 2-ին կգաս մեր պարտեզի մեծ ծառի մոտ,- հայացքով ցույց տալով ծառը՝ ասաց նա:
– Ռասսել, եթե ուշանամ, անպայման կսպասե՞ս, այո՞:
– Այո,- շշուկով պատասխանեց նա՝ հայացքը ծառից չկտրելով:
– Ժանետ, աշխարհում միակ անունն էր, որ նստեց սրտիս մեջ, ամենալավ և ամենագեղեցիկ անունը,- ասաց Նենսին ու ժպտալով՝ դառնագին նայեց ինձ:
Նրա աչքերի մեջ այնքա՜ն տագնապ կար:
– Ռասսե՜լ,- շշնջաց նա:
– Գիշերվա երկուսին գնացի,- շարունակեց Նենսին: Ծառի մոտ նրա ստվերը տեսնելիս՝ ոտքերս դողաց, աչքերս մթնեց, սիրտս սկսեց արագ աշխատել:
Նենսին մի պահ կանգ առավ, ձեռքը տարավ սրտին, ապա ոտքի ելավ: Դողացող ձեռքերով վերցրեց բաժակը, ջուր լցրեց ջրամանից, ապա խմելով ասաց.
– Ահա այսպես, Ժանետ սիրելիս, Ռասսելին ըմպում եմ ու վայելում: Աստված նրան ինձ համար է ստեղծել, Ժանետ: Առանց նրա կյանքը անիմաստ է:
Նա նազելի շարժումով երեսից ետ տարավ դեղին խոպոպները, նորից նստեց բազկաթոռին, նրա ձեռքերի դողը ես վաղուց նկատել էի:
Ես համբերությամբ սպասում եմ:
Նա շարունակեց.
– Դանդաղորեն խրվեցի սիրո կապանքների մեջ:
Նա և քաղցրությամբ և տխրությամբ շարունակեց.
– Այլևս անհնար էր այդ կապանքներից դուրս գալը: Ռասսելը Երուսաղեմից է: Ռասսելը հիվանդ է: Բայց իմ գտած երջանկության համեմատ ինչ է նրա հիվանդությունը:
Իմ և ամուսնուս հարաբերությունները ավելի ու ավելի անտանելի դարձան:????
– Ռասսել, հեռանանք Կանադայից,- դիմում եմ նրան:
Նա ուրախությունից պար էր գալիս:
– Ահա՛, Ժանետ, սիրելիս, մենք Դուբայում ենք:
Արդեն ես էլ աշխատանք ունեմ, նա էլ: Ծնողները նրան հանգիստ չեն տալիս՝ ինձ թողնելու համար: Հասկանալի է: Ես աշխատում եմ քայլ առ քայլ մոտենալ մեր բաժանման մտքին: Այո՜, մտածում եմ երեխաներիս բերել Դուբայ:
Անցավ որոշ ժամանակ:
Երկար ժամանակ Նենսիին չէի զանգահարել, չէի տեսել:
Փողոցում հանդիպեցինք: Նույն նազելի շարժումներով գեղեցիկ դեմքից ետ տարավ ոսկեգույն, գանգուր մազերը ու ասաց,- այսօր ես շտապում եմ Ժանետ, հուսով եմ շուտով կհանդիպենք:
Մենք արագ բաժանվեցինք:
Նենսին այդ օրը շատ տխուր էր: Նրանք արդեն որոշել են գնալ Երուսաղեմ.
– Այո, շատ դժվար է Նենսիի համար:
Օրեր անց մտածում եմ ես Նենսին գիշերը գնում է Ռասսելի մոտ: ?Ոչ տեսնեի՜, ախ Ժանետ?,- պատմում էր Նենսին:
Ռասսել? նրան տեսա փրփրակալած բերանով գետնին ընկած, մորթված աղավնու նման թփրտալիս: Ոչ տեսնեի?
Բառաչելով գրկեցի նրան, սրբեցի բերանը, համբուրեցի շրթունքները, շոյելով գլխի մազերը, նրան սեղմեցի կրծքիս:
– Ռասսել,- գոռացի ես:
Նրա փայտացած մարմինը թուլացավ, սպիտակած դեմքը դարձավ գունատ, նա բացեց աչքերը, նայեց ինձ, ձախ աչքից արյուն գլորվեց:
Այդ գիշեր բոլորն իմացան Նենսիի սիրո մասին, իսկ իմ Նենսիի դրությունը ավելի ծանրացավ:
Այդ դեպքից հետո Ռասսելը ավելի թանկ էր դարձել ինձ համար: Նենսին մտածկոտ ու ինքնամոռաց նստել էր իր սենյակի բազմոցին ու մոռացել վառել լույսը՝ վրա հասնող մթությունը կորցնելու համար:
Դուռը մի քանի անգամ թակելուց հետո Նենսին սթափվեց, ոտքի ելավ, վառեց լույսը և արագորեն մոտենալով դռանը բացեց այն:
Ամեն ինչ հասկացավ:
Եկել են իր սերը խլեն իրենից:
Ռասսելի ծնողներն են:
Խոսեցին, գոռգոռացին, ապացուցեցին, լաց եղան, խնդրեցին ու հեռացան:
Նրա ուղեղը տենդագին աշխատում էր: Նա որոշեց այլևս չհանդիպել Ռասսելին: Այդ որոշումով մտավ անկողին:
Առավոտյան դուրս եկավ փողոց:
Աչքերը կկոցելով՝ նայեց լազուր երկնքին: Երկու աղավնի, կապույտ երկնքում ճախրելով, խաղում էին:
Դա նրան շա՜տ հուզեց:
Երկար նայելուց հետո շտապող մարդկանց մեջ, նա տենդագին հայացքով փնտրում էր նրան:
Նրա տունը մոտիկ էր իր տանը?
–?????? Ռասսե՜լ,- շշնջաց նա:
Սիրտը լցվեց?
Ամբողջ մարմինը մի պահ ցավ զգաց, ապա գունդ ու կծիկ դարձած հավաքվեց ու բարձրացավ կոկորդով և կարծես թե ինչ–որ բան պոկվեց սրտից:
Նենսին տապալվեց գետնին:
Պատահականորեն անցնում եմ Նենսիի տան մոտով: Շատ մարդիկ են հավաքվել, շրջան են կազմել ինչ–որ մեկի շուրջ: Ինչ–որ մեկը Նենսին էր?
Բազմությունը ճեղքելով՝ մոտեցա?
Ռասսելը կիսախելագար վիճակով Նենսիի անուն էր գոռում՝ կրծքին սեղմելով նրա անկենդան մարմինը:
Մի կերպ մոտեցա Ռասսելին, ձեռքս դրեցի ուսին, շոյեցի մազերը, ականջին շշնջացի.
– Ռասսե՛լ, մի՛ լար, նա քեզ լսում է, նա չի մահացել: Պահի՛ր քեզ մի քիչ:
Նա մի պահ շշմեց, ապա շուռ եկավ ու անիմաստ հայացքը ուղղեց ինձ:
Փոխվեց աչքերի իմաստը մեծ, շատ մեծ հույսով, սպասումով նայեց ինձ?
Ծաղկեփնջով գնացի հիվանդանոց:
Նա շատ գունատ էր:
– Ժանետ, եթե Ռասսելը պատահականորեն է տեսել ինձ ընկած, ապա դա պատահականություն չէ: Կարոտել եմ ձագուկներիս,- էլ ավելի գունատվելով՝ ավելացրեց Նենսին:
– Օ՜, Նենսի, ինչու՞ ես այդքան շատ մտածում, շուտով երեխաներիդ կբերեն և ամեն ինչ կընկնի իր տեղը:
– Այո՞,- ուրախացած ու հույսով Նենսին նայեց ինձ:
Նրա զուլալ ու արևածաղկի նման աչքերն ու թարթիչները արագ–արագ բաց ու խուփ եղան:
Աչքերի մեջ հույսի և լույսի կրակ հայտնվեց:
Նա ժպտաց, ապա թուլացած ձեռքը մեկնելով ինձ, ասաց.
– Շնորհակալություն Ժանետ:
Ձեռքը սեղմեցի կրծքիս և համբուրեցի նրա նուրբ այտը:
Նա այնքան գեղեցիկ էր:
Զրուցում ենք: Ներս մտավ Ռասսելը շքեղ ծաղկեփունջը ձեռքին: Ուրախությունից նրա դեմքի գունատությունը տեղի տվեց կարմրության, աչքերը կրակոտ բոցկլտացին: Նենսիին համբուրելու անհագ ցանկությամբ մոտեցավ, համբուրեց շուրթերը?
Ծաղիկները դրեց նրա ոտքերի մոտ, ապա ծնկեց Նենսիի առաջ:
Ուրախության զգացումով ես դուրս եկա հիվանդանոցից?
