By Emma Karapetyan
Azad-Hye
In 2011 a book entitled “The Right to Broadcast” by Hamlet Ghushchyan, the renowned journalist, Founder and Rector of the Academy of Radio and Television in Armenia, was published in Yerevan.
Interview with Hamlet Ghushchyan
Let’s start with why you decided to publish a book and why precisely you chose the title “The Right to Broadcast” for your book?
To be honest, I did not have any intentions to write a book. But a few years ago, one of my friends – who obviously knows me well – told me that I owe it to my viewers and to those who know me and those who don’t know me at all; that’s how I started to think about writing the book.
When I was still on the first pages, I felt that it was not right, but I had to finish it, I was feeling overwhelmingly obliged. I can assure you that this is my first and last book.
As for the title, I decided to name it “The Right to Broadcast” because my favorite teacher, Nikolai Ozerev, who is unfortunately no more with us, used to say: “Hamlet, one should earn the right to broadcast; the path you chose and your profession entitle you to do so. I wish you fine time on TV”. And hence the book title.
I assume that you consider yourself happy since you surrendered all your thoughts to the book. Isn’t that so?
Yes, I think this book will serve as a textbook for people who are taking their first steps in journalism. I haven’t sold a single copy, because that wasn’t my intention at all; I think it’s best to give such books away. I have given 20 copies to the National Library and the “Isahakyan” Library.
If you had the chance to start your life all over, what would you change?
I consider myself lucky, because I came to TV by coincidence but then I realized that I was meant to be in this domain. If I had the chance to start over, I’d choose TV again, but maybe this time I’d enter the domain in a bit different way.
You had your own program, where you used to help the needy people with the help of benefactors. Why did it come to an end?
Because it was difficult for me to ask for help and it wasn’t always easy to provide it for the needy, which made me feel so bad. That’s why I gave up.
What can you say about the new generation and about their readiness to acquire education?
Being the rector of the Academy of Radio and Television in Armenia, I can say that I’m content with the level of the students here, most of them are meant to be in the Academy, as for the others who do not belong here, they will quit sooner or later.
If you compared today’s TV shows to those of the past, what would you say?
Today, everything seems to be reckless. The flavor was different in the past; it was a phenomenon to pull some daring step off, but today everyone is doing everything on TV and no one is surprised, that’s the ugly truth.
Are you optimistic about the future of TV in Armenia?
Too bad my answer is no, not only for Armenia, but for all the TV companies out there. I cannot be positive, everyone is after the cheap stuff, even the most famous channels.
You have a great experience in life, what would you recommend the new generation, particularly your academy students?
I always tell my students to remember that on the other side of the camera, there are viewers who are waiting for them to present their very best.
“Life taught me lessons no philosopher could have given” says Hamlet Ghushchyan.
Website of the Academy of Radio and Television: http://www.academytvr.am/
TEXT IN ARMENIAN
Հարցազրույց Հեռուստատեսության և Ռադիոյի Ակադեմիայի հիմնադիր Համլետ Ղուշյանի հետ
Պատրաստեց` Էմմա Կարապետյանը
Ազատ-Հայ
2011ին հրատարակվել է վաստակավոր լրագրող, ՀՌԱ-յի հիմնադիր Համլետ Ղուշչյանի ?Եթերի Իրավունք? գիրքը:
www.azad-hye.net կայքը այս իրադարձությունը ևս աչքաթող չարեց և հյուրընկալվելով Համլետ Ղուշչայնին, նրա հետ փորձեցինք պարզել գրքի լուսընծայման նպատակը, ինչո՞ւ հենց ?եթերի իրավունք?, Հայաստանի ուսանողների ձգտումները, և այլ տարաբնույթ հարցեր:
Նախ սկսենք նրանից թե ինչպե՞ս ստացվեց, որ որոշեցիք գիրք հրատարակել, և ինչո՞ւ հենց ?եթերի իրավունք?:
Անկեղծ ասած գիրք գրելու համար ոչ ցանկություն ունեի, ոչ էլ նպատակ էի դրել: Սակայն մի քանի տարի առաջ իմ ընկերներից մեկը, ով երևի ինձ լավ էր ճանաչում, ինձ ասեց, որ ես պարտք ունեմ և հեռուստադիտողի առջև և այն մարդկանց ովքեր ինձ լավ գիտեն, կամ ովքեր ընդհանրապես չգիտեն: Եվ դա առիթ դարձավ, ու որոշեցի սկսել գիրքը:
Երբ գրում էի գրքի առաջին էջերը հասկացա. որ դա իմը չէ, բայց պարտավորված զգալով`ավարտեցի: Սա իմ առաջին և վերջին գիրքն է:
Իսկ ինչո՞ւ ?եթերի իրավունք?, որովհետև իմ լավագույն ուսուցիչ Նիկոլայ Օզերևը` որը ցավոք սրտի այժմ հրաժեշտ է տվել երկրային կյանքին, միշտ ասում էր, ?Համլետ, եթերի իրավունքը հենց այնպես չի տրվում դա պետք է նվաճել, քո ընտրած ճանապարհը, մասնագիտությունը քեզ շատ բնորոշ է, կարծում եմ այդ իրավունքը դու ունես քեզ բարի եթեր?: Այդ իսկ պատճառով էլ ?Եթերի Իրավունք?, անվանեցի իմ գիրքը:
Երևի թե Ձեզ երջանիկ եք համարում, երբ ձեր ամբողջ մտորումները գրքին եք հանձնել, չէ որ մնայուն է: Այդպես չէ՞:
Այո կարծում եմ այս գիրքը կմնա, քանի որ դա նաև ինքնատիպ դասագիրք է մամուլի ոլորտում առաջին քայլերն անող մարդկանց համար: Ոչ մի օրինակ չի վաճառվել, և նպատակը վաճառվելը չէր, և ընդհանրապես ես գտնում եմ որ այդ տիպի գրքերը միշտ պետք է նվիրել, քսան օրինակ նվիրեցի ազգային գրադարանին, և Իսահակյանի անվան գրադարանին:
Գիրքը ամբողջությամբ զտեղում է ձեր կյանքը, սակայն կա՞ ենթավերնագիր, որը ձեզ առավել հոգեհարազատ է:
Ամեն մեկն էլ յուրովի հոգեհարազատ են, քանի որ տարբեր տարիներ են, տարբեր փուլեր, աշխատանքային կենսագրության, և ամեն մեկը յուրովի է հիշարժան:
Եթե հնարավորություն ունենայիք կյանքը նորից սկսեիք ի՞նչը կփոխեիք:
Ես ինձ երջանիկ կարող եմ համարել, որովհետև պատահաբար եկա հեռուստատեսություն, բայց հասկացա որ դա իմ կյանքի կոչումն էր, եթե առիթ լիներ կյանքը նորից սկսելու, առանց մտածելու կգայի հեռուստատեսություն, սակայն միգուցե մուտքը մի փոքր այլ ձևով:
Դուք ունեիք հատուկ հաղորդումներ, ?Բաց եթեր?, ?Օրը? որտեղ բարեգործների օգնությամբ ձեռք էինք մեկնում կարիքավորներին: Ինչո՞ւ փակվեց:
Նախ դժվար էր ամեն անգամ խնդրելը, և ամեն անգամ չէ որ կարողանում էի ապահովել օգնել կարիքավորներին, և դա ինձ համար հոգեպես ծանր էր, ես վատ էի զգում: Ահա թե ինչու ստիպված եղա հրաժարվել հաղորդաշարերից:
Խոսենք նոր սերնդից, մերօրյա երիտասարդները ուսման նկատմամբ ինչքանո՞վ են պատրաստակամ:
Ես լինելով Հեռուստատեսության Ռադիոյի Ակադեմիայի ռեկտորը ընդհանուր առմամբ գոհ եմ ուսանողներից, շատերը կան որ պատրաստակամ են, սակայն ինչ խոսք կան մարդիկ, որ շատ պատահական են հայտնվել, և այդպես պատահական էլ երևիթե հրաժեշտ կտան այս ոլորտին:
Հեռուստատեսության հնի և նորի համեմատությունը, ինչպե՞ս կվերագրեք:
Այսօր ամեն ինչ ազատ, անկախ է կարծես, բայց չկա նախկին այսպես ասած համն ու հոտը, եթե այն տարիներին մեզ հաջողվում էր, եթերում ինչ որ համարձակ քայլ կարտարել դա երևույթ էր, այսօր ով ասես ինչ ուզես եթերում արտաբերում է, և թվում է թե ոչ մի զարմանալի բան չկա, այդպես էլ պետք է լինի, ճշմարտությունն ասելն իհարկե խիզախություն է, բայց այսօր ասում են խեղաթյուրված ճշարտություններ որը ցանկալի չէ:
Հեռուստատեսայի հեռանկարները Հայաստանում, ըստ Ձեզ դրակա՞ն են:
Ցավոք հեռուստատեսային հեռանակարները ոչ միայն Հայաստանում այլև ամբողջ աշխարհում մի տեսակ սկսում են խեղաթյուրվեր, հիմա այնքան մեծ է հնարավորությունը, որ թվում է թե ոչ մի խնդիր չիլինի, սակայն մարդիկ կարողանում են այս պայմաններում անգամ Էժանագին սենսացիոն բաների ետևից ընկնել ու խեղաթյուրել ամեն բան, նույնիսկ շատ հանրահայտ հեռուստատեսություններ կանգ չեն առնում այս հարցում:
Այդքան կյանքի փորձ ունեք, ի՞նչ խորհուրդ կտայիք ուսանողներին և առհասարակ նոր սերնդին:
Ես մեր ուսանողներին միշտ մեկ խորհուրդ եմ տալիս` հեռուստատեսային էկարնը ընդհանրապես ռենգեն ապարատի տպավորություն է թողնում պետք է միշտ հասկանալ, որ եթերի մյուս կողմը կանգնած են մարդիկ, ովքեր ուզում են միշտ հավատով լսեն ձեզ, այսինքն`լինեն ազնիվ ու հետևողական:
Ճաշակեցի ամեն բան, կյանքն ինձ դասեր տվեց, որ ոչ մի փիլիսոփայից չէի առնի: Համլետ Ղուշչյան
Լուսանկար՝ Համլետ Ղուշչյան եւ Էմմա Կարապետյան
Photo: Hamlet Ghushchyan and Emma Karapetyan
