Azad-Hye
By Meri Martirosyan
Lena Shamlian moved from Aleppo to Armenia with her family last year; she has been living in Yerevan for over a year and a half now.
“I had my own business in Aleppo, I had a clothing and underwear store, but unfortunately it was shut down because of the war.”
Since Lena and her family moved to Armenia, they have been trying to work so they could stand on their feet again.
-Tell us Mrs. Shamlian, isn't it difficult to start anew? What kind of obstacles did you have to deal with?
It's pretty difficult, I left everything I had in Aleppo and came here with almost nothing. I'm happy that I'm in my homeland and I have my friends and relatives with me, but my life, my soul and all of my memories are in Aleppo.
-And what do you do here?
I work in the cosmetics field, because it's the profession that I'm pretty good at. I used to sell cosmetics in my shop in Aleppo, I used to sell all the well-known European brands, just like I'm trying to do here.
-What about your family members? Did the children adapt to the lifestyle here?
Armenia is such a good place to live. Last year we were here for Christmas and we have already picked up the Armenian Christmas and New Year traditions. People willingly stretch out a helping hand and support you in every possible way. They are so friendly. Thank God, that's a gift from above. I haven't met anyone yet who told me “No, I can't”, “I don't know”, etc. Everybody helps as much as they can. For example, when I ask someone for directions, the moment they realize I?m from Syria, they immediately give me the directions or sometimes even take me there themselves.
-It's interesting to know, what kind of food did you usually have on your New Year table?
Back in Syria, we used to have turkey on the table during this season, we would buy it from the market a week before Christmas, prepare it and then on New Year's Eve, we'd cook it along with rice and serve it with special garnishes. In addition to this, there?s always the traditional cakes, cookies and sweets that we make at home. We also make beef mortadella, which isn't known here, so last year, I prepared some for my friends and they loved it, they had never tasted it before. We'd also have baklava and a variety of fruits on the table. We'd light candles and the atmosphere would be unforgettable. We'd stay up late and celebrate till the wee hours of the morning. We used to have such a happy and easy life, we never felt unwelcomed. We've always been loved and respected by the locals. Everything was perfect, until the war began.
-And were you close to the locals?
Yes, we were loved and respected by the locals in Syria and it always felt like home. We never felt that we had different religions. I went to college, all of my friends were Muslims; we are still friends until this very day. They write to me constantly asking me about when I'?ll be back. They miss me and I miss them. This is how close we have been.
-If things in Syria get back to normal, will you return to live in Aleppo?
I don't know. I can't tell, it all depends on the circumstances. I guess we have to go back someday; we have our houses there, our friends, our jobs, shops and everything else?We left them all and came here empty handed. But we haven't lost our hope. We believe that someday, not so far away, everything will get back to normal.
-What do you wish all Armenians for the holidays?
I wish all Armenians would love one another. I hope to see them united, because we can survive only when we become one. I wish my beloved hometown Aleppo peace. There has been enough bloodshed; enough is enough. My loved ones are in constant danger, they are deprived of everything and so depressed; they suffer on a daily basis. We on the other hand suffer in a different way. Of course, there?s no way to compare. Their suffering is inexplicable. We feel so sad for them and feel their pain.
Translated by Nanor Mikayelian
TEXT IN ARMENIAN
Լենա Շամլյան. ?Հայերիս կմաղթեմ, որ իրար սիրենք??
Մերի Մարտիրոսյան
Ազատ-Հայ
Հալեպահայ Լենա Շամլյանը մեկ ու կես տարի է`Հայաստանում է: Այնտեղ սեփական բիզնես ունեին`հագուստի, ներքնազգեստի խանութ, բայց պատերազմի պատճառով խանութը փակվեց: Ընտանիքով եկան Հայաստան եւ այժմ ջանում են աշխատել, որպեսզի ոտքի կանգնեն: Լենան այստեղ էլ պարապ չի նստում. կոսմետիկայի համաշխարհային ընկերություններից մեկի սրահում է աշխատում:
-Լենա, արդյոք դժվար չէ՞, ինչ խոչընդոտների եք հանդիպում:
Շատ դժվար է, ամեն ինչ ձգեցինք այնտեղ, եկանք հոս: Այո, հայրենիքիս մեջն եմ, իմ հարազատներս կան, բարեկամներս կան, բայց հոգիս, կյանքս, իմ բոլոր հիշատակները հոն են:
-Այստեղ ինչո՞վ եք զբաղվում:
Այստեղ նորեն մեր արհեստով կզբաղինք`քոսմետիկով: Այնտեղի մեր խանութի մեջն ալ կար քոսմետիկ`բոլոր եվրոպական ֆիրմաները, նույնպես այստեղ:
-Իսկ ընտանիքի անդամները հավանեցի՞ն Հայաստանը:
Այո, Հայաստանը շատ լավ է: Անցյալ տարի Կաղանդին հոս էինք եւ արդեն ավանդությունները սորվեցանք. Նոր տարին, Մեծ Զատիկը? Ժողովուրդը քեզ սիրահոժար կօգնե, ամեն ձեւով քեզի մտերմությունը ցույց կու տա, փառք Տիրոջ, այդ մեզի աստվածային մեծ նվեր է: Մինչեւ հիմա մեկը չտեսա, որ ինծի ըսեր`չեմ գիտեր, չունիմ?եղածին չափով կուզեն մեզի օգնել: Այսինքն, եթե մեկին կհարցնեմ`ասինչ տեղը ինչպես կրնամ երթալ, երբ տեսնե ես Սուրիայեն եմ, ինծի կըսե`եկուր, ես քեզի կտանեմ:
-Հետաքրքիր է`այնտեղ ամանորյա սեղանին ի՞նչ ուտեստներ եք դնում:
Սիրիայում ամենուն սեղանին հնդկահավ պիտի ըլլա, շուկաները կվաճառվին, կգնենք, կմորթենք, կմաքրենք, մեկ շաբաթ առաջ կպատրաստենք, վերջին օրը կեփենք բրինձով, սեղանը կզարդարենք: Անշուշտ, մեր ավանդական կարկանդակները, անուշեղենները պիտի ըլլան: Մարթադելլան կարող եմ նշել, որը անցյալ տարի բաժնեցի հոս ընկերուհիներուս, իրենք չէին գիտեր՝ այդ ինչ է, փախլավան պիտի ըլլա սեղաններուն վրա, բոլոր մրգերը, պտուղները պիտի ըլլան, մոմերը կվառենք, շատ հաճելի կըլլա: Մինչեւ առավոտյան 4-ը, 5-ը այդպես կնշենք ?Մենք շատ հանգիստ էինք, շատ ուրախ էինք, չէինք զգար, որ մենք օտարության մեջ էինք՝ միշտ հարգված էին հայերը: Ամենը հրաշալի էր, մինչեւ որ սկսավ պատերազմը?
-Իսկ մտերմություն կա՞ր օտարազգիների հետ:
Այո, մենք ամեն ձեւով հարգված էինք Սիրիայում եւ նեղություն չէինք զգար, թե ինքը մուսուլման է, ես հայ եմ: Ես համալսարան ավարտեցի, իմ ընկերուհիներս բոլորը այլազգի էին եւ մինչեւ այսոր մենք կապի մեջ ենք: Անոնցք միշտ ինծի կհարցնեն. Ե՞րբ պիտի գաս, մի քիչ ալ ուշանաս, մենք պիտի խենթանանք: Այդքան մոտ են մեր հարաբերությունները:
-Երբ Սիրիայում ամեն ինչ խաղաղվի, դուք վերադառնալո՞ւ եք այնտեղ:
Չգիտեմ`պայմանները ինչ պիտի ըլլա, բայց մենք պետք է որ երթանք, մենք այնտեղ ունինք մեր տունը, տեղը, ապրանքները, գործը, ամեն ինչ ձգած, եկած ենք:
-Ամեն դեպքում լավատե՞ս եք, որ ամեն ինչ լավ է լինելու:
Այո, հույս ունինք, որ անպայման ամեն բան լավ կըլլա:
-Ի՞նչ մաղթանք ունեք բոլոր հայերին:
Հայերին կմաղթեմ`իրար սիրենք, իրարու միանանք, որովհետեւ մեր փրկությունը մեր միության մեջն է: Հետո կմաղթեմ իմ սիրելի քաղաքիս խաղաղություն, ալ թող վերջանա արյունի ծովը, կբավե, շատ եղավ..: Իմ հարազատները այնտեղ շատ լացին, շատ նեղվեցան, ու շատ կտառապին հիմա: Մենք հոս ենք, կտառապինք, բայց իրենք մեզմե ավելի կտառապին, մենք կցավինք իրենց ցավով?
