About the author:
– Born in
– Graduated from
– Has been working as a teacher of Armenian Literature and language for many years.
– During the last 5-7 years she has written 2 books (awaiting publication)
– She has signed many articles in newspapers and magazines in
The Disbeliever Arsen (SHORT STORY IN ARMENIAN)
ԱՆՀԱՎԱՏ ԱՐՍԵՆԸ
Արսենը Խաչիկ գյուղից էր: Ապրում էր Երևանում, զբաղեցնում էր բարձր պաշտոն: Միշտ սափրված, մաքուր հագնված, ինքնավստահ, խոսքերն արտաբերում էր հատ–հատ: Աչքերը, երբ նայում են, թվում է քեզ հրում, սեղմում են պատին՝ թափանցելու հոգուդ մեջ: Ինչ–որ քարացած բան կա՝ ամուր կամք արտահայտող շրթունքների սեղմվածության մեջ: Խոսելիս աչքերը բնում շուռումուռ են գալիս, ասես փնտրում, փնտրում, ի՞նչ են փնտրում:
– Արսեն գնանք Եղեգնաձոր, այնպես կարոտել եմ ժողովրդին,- դիմեց կինը,- սիրտս կարոտ է ընկել:
– Գնանք Արփինե ջան, մայրիկին շատ կուզեի տեսնել: Ընդհանրապես բոլորին եմ կարոտել:
– Այդ դեպքում շաբաթ օրը, հ՞ը Արսեն,- ոգևորվեց Արփենը:
– Կգնանք,- տնքալով հազիվ պատասխանեց Արսենը:
– Գիշեր–ցերեկ աշխատում ենք այսպես էլ բան կլինի, հիշելով, որ գիշերը կենտկոմում է անցկացրել,- շարունակեց Արսենը, թիկն տվեց բազմոցին, ետ գցեց գլուխը, հոգնածությունից մարմինը նվում էր:
Շաբաթ օրը եկավ: Արփենիկը գնումներ էր արել: Երկար սպասելուց հետո՝ նա կծկվեց բազմոցի անկյունում ու քնեց: Արսենը աշխատանքից վերադարձավ, մտավ ներս, կնոջը տեսավ բազմոցին քնած, ժպտաց անձայն, հանվեց ու մտավ լողարան:
Լողարանից դուրս եկավ թարմացած, հաճելի.
– Արփեն արթնացիր, գնում ենք ուսը ցնցեց ամուսինը:
Արփենը արթնացավ:
Ուսը ցնցելուց հետո՝ կռացավ և համբուրեց կնոջը, կինը երջանիկ ժպիտով բացեց աչքերը, թեքվեց, նստեց ու հորանջեց, ցնցեց մարմինը, ոտքի կանգնեց:
– Պատրաստ եմ, Արսեն ջան, գնանք: Անմիջապես ճամպրուկը և մի փոքր ծանրոց ձեռքին կանգնեց միջանցքում:
Արսենը զարմացավ Արփենի պատրաստակամության վրա՝ ժպտալով հարցրեց.
– Չճաշե՞նք նոր տիկին ջան, ահավոր քաղցած եմ,- առաջարկեց Արսենը:
– Այդ դեպքում, աչքիս վրա:
Պատրաստակամ ծանրոցը և ճամպրուկը գետին դնելով՝ անցավ խոհանոց, հինգ րոպեում սեղանը պատրաստ էր՝ ճաշեցին?
– Իմ սիրելի Արփենիկ, արի քեզ սիրեմ:
– Լավ էլի Արսեն, ուշանում ենք:
– Չէ, չենք ուշանում, շատ եմ սիրում քեզ անուշիկ Արփենիկս:
Կրքոտ շշնջաց Արսենն ու կնոջը գրկած տարավ ննջարան:
– Արսեն, ինչու՞ ես այդքան լավը,- շշնջում էր կինը:
– Դու ես լավը իմ բարի, իմ քնքուշ Արփենիկ,- կնոջը կրծքին սեղմելով՝ երանությամբ փակեց աչքերը, կնոջ առատ մազերը լցվում են Արսենի մազոտ կրծքին:
– Արսեն, դե գնացինք ուշանում ենք,- սթափված անկողնուց վեր թռավ կինը և շտապ հագնվեց:
Ցանկացած գեղեցկուհի կնախանձեր նրա գեղեցիկ եղնիկի վիզ հիշեցնող պարանոցի, խավոտ ու սպիտակ մաշկի, մազերի առատության, խնձորներ հիշեցնող կրծքերի համար:
– Նա իր քաղցր սիրուց կարմրել, դարձել էր ավելի քնքուշ, ավելի ցանկալի: Հինգ րոպեից արդեն մեքենայի մեջ էին:
– Մինչ հասնենք կլինի երեկոյան ժամը վեցն անց կես, մրթմրթաց Արսենը:
Արարատյան դաշտը մտնելիս՝ հազար անգամ Մասիսին նայեց, հազարերորդ անգամ թվում է առաջինը: Ամեն անգամ մի նոր գեղեցկությամբ է ցնցում Արսենին, հմայում, հափշտակում ու սիրտը լցնում ցնծությամբ: Այս անգամ կապույտ շղարշով ու կապույտ մշուշով շշմեցնում է նայողին ու յուրաքանչյուր մայրաքաղաքով անցնողի սիրտը լցնում ափսոսանքով, որ այն մերը չէ, մերը չէ:
– Իմ մեծ ու փոքր Մասիսներ,- հիանում է Արսենը ու ուշադիր նայում ճանապարհի ահռելի փոսերին ու վարպետորեն խուսափում նրանց մեջ ընկնելուց:
Արդեն մթնում էր, հասան Ելփին: Ելփինիչնա կոչվող վայրում մեքենան պահեցին ու իջան ջուր խմելու:
Աղբյուրի մոտ, ճանապարհի բերանին մի խաչքար կար, Արսենի աչքովն ընկավ:
– Սա ի՞նչ են տնկել ճամփու բերանին,- դիմելով Արփենին՝ շարունակեց,- գնամ գլորեմ ջուրը, ու՞մ է պետք տնկել են ճամփու բերանին:
Մինչև Արփենը ջուրը խմեց և գլխի ընկավ ինչ մրթմրթաց ամուսինը, Արսենը խաչքարը գլորեց ձորը, Պիղատոսի նման ձեռքերն իրար զարկեց ու բարձրացավ ?Վիլիսը?:
Մինչ Խաչիկ գյուղը բավականին ճանապարհ կար: Արփենիկն անընդհատ ննջում էր:
– Արփենիկ, դե մի քիչ մնաց, Արփեն ջան, զրուցիր, մի քնիր մինչև հասնենք:
Հոգնած իջնում են մեքենայից, հարազատները դուրս են թափվում, ողջագուրվում, մտնում են տուն: Տան ուրախությունը վայրկյանում կորում է: Բոլորը քարանում են.
– Արսեն, Արսեն ջան, սիրելիս, խղճահարությամբ կինը մոտեցավ նրան:
Արսենը ժպտալով նայեց, ձեռքը ակամա տարավ ու շոյեց դեմքը և շոշափեց, շուռ եկավ դեպի հայելին և մնաց քարացած:
Ձախ աչքը անբնական լայնացել էր, բերանը ծռվել:
Կարմրեց, կապտեց, ապա թուլացավ, նստեց հայելու մոտ դրված աթոռին, սեղան գցեցին: Զրույցը չէր ստացվում: Րոպեն մեկ Արսենը նայում էր հայելու մեջ ու շոշափում դեմքը: Ընթրելուց հետո բոլորը սեղանի շուրջ խորհուրդ արեցին: Վաղ առավոտյան Արսենը գնա բժշկի մոտ: Բավականին ժամանակ անցավ, մայրը մտավ Արսենենց ննջարանը.
– Արսեն ջան, հինգ րոպեից արի հյուրասենյակ, խոսելիք ունեմ:
Արսենը մտավ հյուրասենյակ, մայրը նստած էր բազմոցին, մայրը քնքուշ հայացքով նայեց Արսենին.
– Արսեն, ճանապարհին տերտեր կամ հոգևոր մարդ չե՞ս հանդիպել, վանք կամ եկեղեցի չե՞ս մտել՝ քաջ գիտենալով ժամանակակից երիտասարդությանը:
– Մամ, մի խաչքար եմ գլորել ձորը:
– Շուտ ասեիր տղաս, սակայն ուշ չէ, երբեք ուշ չէ: Արագ հագնվիր ու գնա խաչքարը, որ գլորել ես ձորը, բեր ու տեղը դիր:
– Աստծո հետ կապված ինչ–որ սխալ քայլ անես, անպատիժ չես մնալու, ապա կողքերը նայելով՝ ինքն իրեն շշնջաց.
– Մեղա Աստծո, մեղա:
– Այ մեր, այսպես գիշերո՞վ:
– Այսպես գիշերով:
Արսենը մի պահ խոժոռվեց, ապա ծռված բերանը կիսաբաց անելով, ինչ–որ մի բան ուզեց ասել, միանգամից փակեց բերանը ու դուրս եկավ: Կենտկոմում աշխատողը իրեն անզոր էր զգում:
– Մենակ կարո՞ղ եմ բարձրացնել այդ ծանր քարը,- մտահոգ մտածեց Արսենը:
Մայրը ետևից դուրս էր եկել, ասես, զգալով տղայյի մտահոգությունը, թփթփացրեց ուսը.
– Գնա՛, այսպես գիշերով ու մենակ:
Արսենը նստեց ?Վիլիսը? և ուղղվեց խաչքարի վայրը: Հասավ տեղ, իջավ մութ ձորը, բարձրացրեց քարը, հանեց ճանապարհի բերանին: Քարը դրեց նույն դիրքով, ինչ դիրքից, որ գլորել էր, ապա թեթևացած շունչ քաշեց:
Երբ վերադարձավ հայրական տուն, ոչ ոք քնած չէր, բացի փոքրիկներից, զարմանքից բոլորը քարացան?դեմքն ընդունել էր նախկին տեսքը, ասես ոչ մի բան չէր պատահել նրա հետ: Մայրը բարձրացրեց աչքերը, խաչակնքեց երեսը և ասաց.
– Փառքդ շատ լինի, Տեր Աստված:
