The 2010 world runner up boxing champion
By Emma Karapetyan
Azad-Hye
Armenia, this small highland that suffered for centuries, and lived in serenity only for decades. Armenians, along the centuries, have always grabbed others' attention with their strength and power.
Starting with the 15th Olympic Games, we have had many champions, namely Hrand Shahinyan, Albert Azatyan, Vladimir Yenkiparyan, Yuri Vardanyan, Edward Azatyan, Levon Julfalakyan to name a few.
Today, our contemporary boxers are again making us proud, be that in the Diaspora or Armenia, they are even forcing the enemy to stand up and listen to the Armenian national anthem. We can mention Avetik Abrahamyan, Vakhtang Tarchinyan, Tigran Martirosyan…
Today, we will interview the young world's champion, European champion, bronze cup winner, and one of Yerevan State University's best students, Arsen Julfalakyan.
In 2004 he was crowned European youth champion and Europe's best athlete twice.
In 2005 he won Europe's silver medal.
In 2006, he was the winner of Europe's bronze medal.
In 2007, he was the youth's world champion.
In 2008, he received an Olympic Games nomination.
In 2009, he was Europe's champion, bronze medal winner and Armenia's champion.
In September of 2010, he was the adult's champion runner up.
And in 2011, he was the world's bronze medal winner.
Interview with Arsen Julfalakyan
– Tell us about yourself.
I was born in Gyumri, on May 8th 1987. I graduated from the local school with honors and then got accepted in the Yerevan State University, faculty of international relations. I got my BA and now I'm working on my MA degree. My motto in life is “never give up”.
– How come you chose sports as your domain?
My father Levon Julfalakyan, the Olympic Games champion was my role model, I also loved this sport so much. Before that, I used to attend English, rock and piano courses but I chose boxing as my future specialty.
– What does your typical day look like?
Very active, I like visiting cultural centers; the theatre, the movies, the opera; I like going to pastime centers too.
– For a sportsman, who is the final decision maker in the family?
The family is a place where there should not be any battles, the members should discuss everything together, but, as all traditional Armenian families, the final word is the man's, I'd say.
– What are your hobbies besides sport?
My studies and sports are my priorities. I always try my best to excel in both.
– Your coach is your dad, is it an advantage or a disadvantage?
The only disadvantage I can think of is that his presence makes me feel anxious and even more responsible. I wouldn't say that it's a disadvantage!
– Did any interesting incidents happen during your games that you'd like to share?
Well, it was a very important game; I had severe backache so the coach recommended some kind of paste to alleviate the pain. I applied it to my waist and it started to burn so bad. I was so enraged that once my opponent got out, I attacked him and I won!
– What makes a good athlete?
Will power, wisdom and of course lots of technical training.
– What is your wish for the Armenians in the Diaspora?
I wish to see them hand in hand, I want to see them collaborate more, because the more powerful we are in there; the more powerful we are in here. Wherever they are, they should never forget their identity.
Translated by Nanor Mikayelian
TEXT IN ARMENIAN
Արսեն Ջուլֆալակյան՝ 2010-ին աշխարհի փոխչեմպիոնը
Պատրաստեց` Էմմա Կարապետյանը
Ազատ-Հայ
Հայաստան?. Մի փոքրիկ լեռնաշխարհ, որի տանջանքը դարերով է չափվում, իսկ երջանիկ և ապահով տարիները` տասնամյակներով: Դարերի ընթացքում միշտ էլ հայերը աչքի են ընկել իրենց ամրակուռ ուժուվ:
Դեռևս 15-րդ օլիմպիական խաղերից սկսած ունեցել ենք բազմաթիվ չեմպիոններ ` Հրանտ Շահինյան, Ալբերտ Ազատյան, Վլադիմիր Ենգիբարյան, Յուրի Վարդանյան, Էդուարդ Ազատյան, Լևոն Ջուլֆալակյան և այլք:
Այսօր մեր սերնդակից բռնցքամարտիկները նույնպես կարողանում են բարձր պահել մեր երկրի անունը, լինի դա սփուռքում թէ Հայաստանում, կարողանում են թշնամուն անգամ ստիպել ոտնկայս լսել հայկական հիմնը: Ինչպիսիք են` Ավետիկ Աբրահամյան, Վաղթանգ Դարչինյան, Տիգրան Մարտիրոսյան և այլք: Սակայ այս անգամ մենք կզրուցենք երիտասարդների աշխարհի չեմպիոն, Եվրոպայի չեմպիոն, գավաթի բրոնզե մեդալակիր, այս ամենի հետ մեկտեղ ԵՊՀ-ի լավագույն ուսանող` Արսեն Ջուլֆալակյանի հետ:
2004ին Երկու անգամ դարձել է Եվրոպայի պատանիների չեմբիոն և Եվրոպայի լավագույն մարզիկ:
2005ին Եվրոպայի արծաթէ մեդալակիր:
2006ին Եվրապայի բրոնզե մեդալակիր:
2007ին Երիտասարդների աշխարհի չեմպիոն:
2008ին Ստացել է օլիմպիական խաղերի ուղեգիր:
2009ին Եվրոպայի չեմպիոն, գավաթի բրանզե մեդալակիր և Հայաստանի բազմակի չեմպիոն:
2010ին Սեպտեմբերին մեծահասակների փոխչեմպիոն:
2011ին Աշխարհի առաջնության բրոնզե մեդալակիր:
Հարցազրույց Արսեն Ջուլֆալակյանի հետ
– Ո՞ւր ծնվել ու մեծացել եք:
Ծնվել եմ Գյումրիում 1987ի Մայիսի 8ին, ավարտել եմ տեղի թիվ 9 միջնակարգ դպրոցը ?ոսկե մեդալով?: Այնուհետև ընդունվել եմ ԵՊՀ-ի միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը, ավարտել եմ բակալավրական ուսումը, իսկ այժմ սովորում եմ մագիստրատուրայի առաջին կուրսում: Կյանքիս նշանաբանն է`երբեք մի հանձնվիր:
– Ի՞նչպես ստացվեց որ ընրեցիք սպորտը:
Օլիմպիական խաղերի չեմպիոն հայրս`Լևոն Ջուլֆալակյանը արդեն օրինակ էր ինձ համար, գումարած դրան, այս մասնագիտությունը ինձ նույնպես դուր էր գալիս, և իմ ցանկությամբ սովորեցի: Իսկ նախքան այդ հաճախում էի անգլերենի, ռոքի, դաշնամուրի խմբակներ, սակայն արդեն որպես հետագա կայանալիք մասնագիտություն ընտրեցի ըմբշամարտը:
– Առօրիայում ի՞նչպիսի անձնավորություն է սպորսմենը:
Շատ ակտիվ, աշխույժ, սիրում եմ հաճախել մշակույթի կենտրոններ` թատրոն, կինո, օպերա, ինչպես նաև ժամանցի վայրեր:
– Սպորսմենի համար հայ ընտանիքում ու՞մ խոսքը պետք է լինի որոշիչը:
Ընտանիքը դա մի վայր է որտեղ պետք է պայքար չլինի: Շատ հարցեր պետք է քնարկվեն համատեղ, սակայն բացառություն չեմ լինի մեր ավանդական հայկական խոսքը կասեմ, որ վերջնական որոշումը պետք է լինի տղամարդունը:
– Բացի սպորտից ուրիշ ի՞նչ նախասիրություններ ունեք:
Ինձ համար առաջնայինը ուսումը և սպորտն են, փորձում եմ երկուսնել համատեղել և հասնել բարձր արդյունքների:
– Ձեր հավաքականի մարզիչը ձեր հայրն է, ինչքանո՞վ է, դա նպաստում կամ հակառակը:
Խանգարող հանգամանք է հանդիսանում այնքանով, որ ես ինձ պարտավորված եմ զգում`եթե դա կարելի է խանգարող համարել, իսկ մնացած բոլոր առումներով օգնում է:
– Կհիշե՞ք որևէ հետաքրքիր դեպք կապված ձեր գոտեմարտերի հետ:
Կարևոր գոտեմարտ էր` Եվրոպայի առաջնությանն էի մասնակցում: Այնպես պատահեց, որ մեջքս սկսեց ցավալ, մարզիչը եկավ, ասաց որ քսուկ բերեն ցավը մեղմացնելու համար: Ես գիտեի որ տաքացնող քսուկ շատ չպետք է քսել, սակայն համոզեցին, որ դա կօգնի: Երկու հաստ շերտով քսեցի, մեջքս սկսեց ահավոր մրմռալ, դուրս եկա գորգ, սպասում էի, որ գոնե հակառակորդը դուրս գա տենց վիճակով լավ կհարցակվեի: Ցավոք սրտի հակառակորդը ուշանում էր: Վերջապես դուրս եկավ այդպես կատաղած քսուկի ցավից հարձակվեցի և հաղթեցի: Անցավ որոշ ժամանակ, մոռացել էի, որ սրբիչս չի լվացվել և մաքրեցի երեսս: Ամբողջ դեմքս միքանի ժամ մրմռում էր: Փաստորեն մարզիչիս քսուկը դարձավ պատմական քսուկ:
– Ըստ ձեզ լավ մարզիկ լինելու համար ի՞նչ է անհրաժեշտ:
Մեծ կամքի ուժ, խելք, մնացածն, արդեն տեխնիկական պատրաստվածությունն է:
– Ի՞նչ կմաղթեք սփյուռքահայերին:
Ցանկանում եմ որ մեր սիրելի սփյուռքահայերը միշտ լինեն էլ ավելի համախմբված` փոխհամագործակցող և դրանով ինչքան ուժեղ լինենք դրսում այնդքան ուժեղ էլ կլիենք ներսում: Եվ ուր էլ որ լինեն ամենակարևորը միշտ հիշեն որ հայ են:
