Azad-Hye, Dubai, 26 August 2006: 
20th century most famous Armenian poetess and activist Silva Gaboudigian (Kaputikian) passed away in
Prime Minister Andranik Margaryan sent a telegram of condolence in which he expressed compassion to her family and friends on behalf of the Government and himself.
Born in
At thirteen, her first poem appeared in “Pioner Kanch” youth journal, while she was attending Krupskaya school in
Gaboudigian is one of the most prominent representatives of contemporary Armenian literature.
As an intellectual concerned with the fate of her country, she enjoyed great popularity both in Armenia and Diaspora. Her works were translated into different languages.
She was actively engaged in
She will be buried at the Pantheon of Komitas Park in
Chairman of the Writers' Union of Armenia Levon Ananian called Gaboudigian's death “a great loss” for Armenian literature and emphasized the poetess' civil and patriotic mission.
“As a citizen and a patriot she had the happiness to see her motherland's independence ? something that she had always dreamed of and always struggled for in the name of the Armenian state,” Ananian emphasized.
Her son is the celebrated sculpture Ara Shiraz, from her former marriage to poet Hovhaness Shiraz.
A poem by Silva Gagoudigian
The Walnut Tree (1946)
(translations by Diana Der-Hovanessian)
There is a walnut tree
growing in the vineyard
at the very edge of the world.
My people, you are like
that huge ancient tree–
with branches blessed by the graces
but sprawling
over the small corner of land;
roots and arms spread out
and spilling your fruit
to nourish foreign soils.
Gaboudigian's most famous poet is a didactic poem, “Lines to My Child”
(Khosk im vortoun), in which she implores her child to forget his mother before he forgets his mother tongue (See poem in Armenian below)
Silva Gaboudigian visited the
ԽՕՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ
Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի,
Այս թռչնակի, այս առուակի,
Հետն այս երգի ու զարթօնքի
Բացուեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի։
Ու թոթովեց բառ մի անգին
Հայկեան լեզուից մեր սրբազան,
Ասես մասունք հաղորդութեան
Դիպաւ մանկանըս շրթունքին…
– Լսի՛ր, որդիս, պատգամ որպէս
Սիրող քո մօր խօ՜սքը սրտանց,
Այսօրուանից յանձնում եմ քեզ
Հայոց լեզո՜ւն հազարագանձ:
Կտրել է նա, հանց աստղալոյս,
Երկինքները ժամանակի,
Շառաչել է խռովայոյզ
Սլացքի հետ հայկեան նետի,
Եւ Մեսրոպի սուրբ հանճարով
Դարձել է գիր ու մագաղաթ,
Դարձել է յո՜յս, դարձել դրօ՜շ,
Պահել երթը մեր անաղարտ…
Նրանո՛վ է մրմնջացել
Հայ պանդուխտը վէրքն իր սրտի,
Նրանո՛վ է որոտացել
Կռուի երգն իմ ժողովրդի,
Նրանո՛վ է մայրս ջահէլ
Ինձ օրօրոց դրել մի օր,
Հիմա եկել, քե՜զ է հասել
Նրա կարկաչը դարաւոր…
Բա՛ց շուրթերըդ, խօսի՜ր, անգի՛ն,
Ժիր դայլայլի՜ր, ի՛մ սիրասուն,
Թող մանկանա՛յ քո շուրթերին
Մեր ալեհե՜ր հայոց լեզուն…
Պահի՛ր նրան բարձր ու վճիտ,
Արարատի սուրբ ձիւնի պէս,
Պահի՛ր նրան սրտիդ մօտիկ,
Քո պապերի աճիւնի պէս,
Ու ոսոխի զարկիցը սեւ
Դու պաշտպանի՛ր կրծքով նրան,
Ինչպէս մօ՜րըդ կը պաշտպանես,
Թէ սո՛ւր քաշեն մօրըդ վրան.
Ու տե՛ս, որդիս, ո՛ւր էլ լինես,
Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս,
Թէ մօ՛րդ անգամ մտքից հանես,
Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա՛ս:
ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ
